Middenbeemster, augustus 2011

Het heeft even geduurd voor ik mijn vakantieherinneringen aan mijn zeven daagse vakantie in Roemenië aan deze website kon toevertrouwen. De ervaringen van een bezoek aan een privé persoon waren zo anders en eigenlijk totaal niet vergelijkbaar met de busreis in groepsverband van 2010. Door het even te laten rusten zijn de belangrijke belevenissen van deze reis boven komen drijven en zal mijn reisverhaal wellicht ook voor geïnteresseerde bezoekers interessant genoeg zijn.
De aanleiding van deze reis was de vraag: "hoe leven de gewone mensen daar?" Je weet, dat Roemenië een erg arm land is, ontredderd achtergebleven na de val van dictator Ceaucescu en ondanks dat het in het Schengen verdrag is opgenomen en in 2014 ook met Euro's zal gaan betalen, is de achterstand nog lang niet ingehaald.
Vooral op het platteland heersen nog bijna Middeleeuwse toestanden. Maar in de steden zie je alleen druk verkeer en veel mensen die zelfbewust met een doel voor ogen hun weg gaan, en veel auto's... Je denkt dat elke stedeling wel een auto zal hebben. (Zie ook mijn reisverslag van 2010)

Deze individuele manier vakantie vieren is overigens veel kostbaarder dan in een bus of vliegtuig met een heel reisgezelschap.
In de eerste plaats al de ticket bij de KLM en taxivervoer vanaf het vliegveld naar Brasov, op 150 km afstand van Brasov. Er rijdt wel een trein, maar volgens Perla is dat nog veel duurder en vooral oncomfortabeler dan een taxi. Om mijn reisdoel te bereiken moest dus al behoorlijk in de buidel worden getast. Maar het werd een week vol verrassingen.

Dit was even ter inleiding en nu mijn verblijf in Roemenië, dat begon in de taxi van Boekarest naar Brasov door het berglandschap van de Karpaten met taxichauffeur Marian, een goede kennis van Perla.

Brasov is dus een stad, waar heel wat historie is terug te vinden. De geschiedenis van de historische stad gaat terug tot de 13de eeuw, toen daar de Saksen domineerden. Dat hebben we als reisgezelschap dus helemaal gemist. Anders was het dus met het persoonlijke bezoek, dit jaar.

De oude stad van Brasov, één van de belangrijkste steden van Roemenië is omringd door een dikke vestingmuur met als middelpunt het prachtige stadhuis. Brasov heeft een gezellige oude binnenstad, waar op terrasjes koffie kan worden gedronken. In het district is zelfs een werelderfgoed gelegen, de vesting Prezmer.

Ondanks het ontbreken van de titel Werelderfgoed zijn de bewoners van Brasov toch blij, dat er toch restauratie heeft plaatsgevonden, anders was er niets van de historische bezienswaardigheid overgebleven. Een wereldberoemde tennisser, die met zijn sport veel geld had verdiend, nam de restauratie van de weversbastion in een hoger gelegen deel van de muur voor zijn rekening.

Deze oude vesting met gevechtstoren en woonvertrekken heeft een indrukwekkende houtentoegangsdeur.
Er is een plaquette dat herinnert aan de bouw van de vesting in 1522. In het hier gevestigd historisch museum staat ook een maquette van de oude stad, vervaardigd omstreeks 1900.

En toch vraag ik me af?
Als de mensen zo arm zijn, waarom dan zoveel auto's in de stad. Er is geen (meestal privé) parkeerplekje onbezet en Perla woont met twee volwassen kinderen in haar tweekamer appartementje in zo'n fantasieloze communistische flat. Voor haar deur ligt een zesbaansweg, alle zes éénrichting naar het centrum. De hele dag en tot diep in de nacht razen de auto's voorbij. Trams rijden er niet en de busregelingen zijn niet ideaal en worden door vrouwen vaak gemeden uit angst beroofd te worden door zigeuners. Wel rijden er duizenden taxi's rond en die zijn naar onze begrippen spotgoedkoop: van het ene naar het andere stadsdeel rijden kost 5-6 ron. Dat is, omgerekend in euro's, € 1,25. Maar ook dat is vaak te duur voor de gewone mens. De winkels zijn meestal grote hypermarkets (malls), vaak van Chinese of Turkse origine met heel goedkope spullen, waar toch nog naarstig naar koopjes wordt gespeurd, als er maar een beetje te besteden is.

Cultuur en sport en vrijetijds besteding
Het culturele leven voor de bevolking lijkt zich op een zeer laag pitje te bevinden. Zo heb ik gehoord, dat er in Brasov met zijn 375.000 inwoners geen vrouwenverenigingen zijn en geen zangkoren (waar Beemster met zijn 8.500 inwoners er minstens 10 van telt) en de weinige culturele activiteiten (muziek en theater) zijn voornamelijk gericht op toeristen.
De muziekschool verzorgt alleen voor particulieren instrumentale lessen. Er is geen enkel initiatief om bijvoorbeeld een koor voor ouderen of jeugd op te starten. (Er is dus geen vraag naar?).
Wel zijn er sportscholen en een zwembad, maar als je amper geld hebt om van te eten, dan ligt dat ook buiten de mogelijkheden. Voor de jeugd, die veelal werkloos is, zijn er de disco's. Meisjes, die geen 'lei' (is vier eurocent) hebben om te spenderen, laten zich er fêteren en lopen dan gemakkelijk in de armen van loverboys, die in het buitenland wel een baantje voor ze weten. Als jongeren al een baantje weten te krijgen dan is dat tegen een verschrikkelijk lage beloning van 30 euro, waarvoor ze 7 dagen per week 14 uur moeten werken en vaak tot diep in de nacht. De werklozen en ouderen zitten dus in het park als de zon schijnt.

Ouderenzorg
Voor dementerende ouderen is helemaal geen opvang buiten de familiekring. Verzorgingshuizen waar ze verpleegd kunnen worden, zijn er niet. Alleen als het een rijke oude man of vrouw betreft met kinderen, die in het buitenland goed verdienen, worden er twee verzorgsters ingeschakeld, meestal oudere dames zo rond de 70 (die zijn niet zo duur!) Weliswaar verrichten ze vaak met moderne comfort toch heel zwaar werk, omdat ze 24 uur per dag in touw zijn, zoals hier de moeder van Perla. Perla zelf zorgt twee nachten per week er voor, dat haar moeder even naar haar eigen huis kan om eens goed te kunnen slapen.

Overigens moet ik wel zeggen, dat ik bovenstaande informatie tijdens mijn 7 daagse vakantie in Brasov verzamelde. Het kan voor iets beter gesitueerde bewoners van Brasov wel anders zijn dan de hier geschetste omstandigheden, maar daar heb ik helaas geen inzicht in gekregen. Volgens Perla hebben veel Roemenen na de val van Ceaucescu onroerend goed teruggekregen en of ze verkopen een gebouw in meerdere appartementen of ontvangen huur van de mensen, die al jaren in die panden woonden en geen eigen huis kunnen kopen.